Նրբաճաշակ և հուզիչ այս ներկայացման մեջ («․․․ա՜յ, դո՛ւ, շան որդի») Ռուսաստանի ժողովրդական արտիստ Կոնստանտին Ռայկինը բացահայտում է պոեզիայի ողջ խորությունն ու բազմազանությունը։ Այս մոնոներկայացումը զուտ ասմունքի երեկո չէ, այլ իսկական բեմական արվեստ, որում դերասանի յուրաքանչյուր խոսք, յուրաքանչյուր ժեստ իմաստավորված է։

Մոսկովյան «Սատիրիկոն» թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Կոնստանտին Ռայկինը հանդիսատեսին հրավիրում է ճանապարհորդության Դավիդ Սամոյլովի և Ալեքսանդր Պուշկինի պոեզիայի աշխարհով: Ռայկինի՝ բանաստեղծությունների ընթերցումը ներկայացումը վերածում է հույզերի հորձանուտի, որտեղ միահյուսվում են տխրությունն ու ուրախությունը, հումորն ու թախիծը։ Նա ոչ թե պարզապես ընթերցում է ստեղծագործությունները, այլ կենդանացնում դրանք՝ յուրաքանչյուր բանաստեղծություն վերածելով փոքրիկ ներկայացման: Պոեզիայի միջոցով զգացմունքների խորությունն ու բազմազանությունը փոխանցելու՝ դերասանի յուրահատուկ ունակությունն այս ներկայացումն անմոռանալի է դարձնում։

Կոնստանտին Ռայկին. «Այն, ինչ ես անում եմ այս ներկայացման մեջ, նման է ինձ։ Ինձ համար բեմից պոեզիայի ընթերցումը նույնն է, ինչ դերեր խաղալը։ Դրանք ենթարկվում են բեմական գոյության նույն օրենքներին, որոնց ենթարկվում է ցանկացած դեր: Ես հետաքրքրության ալիք եմ զգում իսկական պոեզիայի նկատմամբ։ Մարդկանց հոգևոր սննդում ինչ-որ վիտամին է պակասում: Պուշկի՛ն կարդացեք․ օդում վարակները կպակասեն: Նա կարծես զանգի ջինջ ղողանջ լինի...»։